Herman Leonard

Welkom op deze pagina, volledig gewijd aan de Amerikaanse jazzfotograaf en inspiratiebron Herman Leonard. Hieronder kun je mijn persoonlijke verhaal over hem lezen. Ook vind je hier de artikelen die ik aan hem heb gewijd in verschillende jazz- en fotografiemagazines.

Als tiener heb ik zijn beelden onbewust al gezien. Ik had zo’n mooie multomap met een afbeelding van saxofonist Sonny Stitt er op. Die heb ik jarenlang gekoesterd. Voor een studieopdracht ontdekte ik via een compilatiefotoboek dat het beeld op die map van een wereldberoemde fotograaf bleek te zijn.

Herman Leonard werd mijn held. Tot mijn grote verbazing was hij makkelijk te benaderen en mijn allereerste artikel dat gepubliceerd werd in het tijdschrift Jazz (2002), was een portret over deze uitzonderlijke vakman. Ik had ruim een uur de tijd om hem telefonisch te interviewen en hij beloofde me beeldmateriaal te sturen. In die tijd – ja, verbazend hoe snel de digitale wereld is veranderd – was het nog niet mogelijk om grote fotobestanden te versturen. Dus na overleg stuurde de assistent van Herman mij via de luchtpost de foto’s op. Twee weken na het interview ontving ik zes prachtige zwart-wit foto’s. Ik stuurde gelijk een bevestigend mailtje dat het materiaal goed was binnengekomen. En ik was zo brutaal om gelijk te vragen of ik een van de afdrukken kon kopen. Hermans assistente, Jenny Bagert, reageerde: “Nou, eigenlijk zijn de foto’s niet te koop, want het zijn originele persprints uit de jaren ’50. Mocht je het overwegen, denk dan aan 2500 dollar per stuk.”

Ik was ontroerd en voelde me als een kind in een snoepwinkel: ik had originele Herman Leonard pics in mijn handen! Ik reageerde dat ik als arme student hard zou gaan sparen voor een foto en hoopte dat ik in de toekomst me een
exemplaar kon veroorloven. De volgende dag reageerde Jenny: “Herman heeft je verhaal gelezen en hij vindt dat je een foto mag uitkiezen.” Ik las de regel wel tien keer door. De foto die ik uitkoos, een fragment tijdens de sessie van Charlie Parker met The Metronome All Stars (1949), pronkt nog steeds aan de muur in mijn huiskamer.

Mijn dankbaarheid is nog steeds enorm groot. Het was het begin van ruim tien jaar contact met mijn held. Herman heeft me als schrijver, muziekliefhebber en als mens enorm geïnspireerd. Ik heb hem twee keer opgezocht in Los Angeles, waarbij het laatste bezoek in de laatste fase van zijn leven was. Ik zou samen met een grote uitgever een boek gaan uitbrengen over de verhalen achter zijn fotografie. Helaas is het boek nooit verschenen vanwege een geschil tussen de uitgever en de nabestaanden van Herman. Ik blijf hopen dat ik ooit de mogelijkheid krijg om toch al die verhalen te publiceren. Het materiaal ligt er. Voor nu kijk ik met trots terug op de tijd die ik heb gehad met deze uitzonderlijke en hartelijke man en fantastische jazzfotograaf.

Angelique